Blog

De PRINCE2 Foundation en Practitioner examens zijn niet al te moeilijk. De slagingspercentages liggen hoog. Maar het komt geregeld voor dat deelnemers niet slagen. Niet door een gebrek aan kennis en begrip maar door hun eigen handelen.

Deze maand zag ik het weer gebeuren. Een groep deelnemers nam deel aan een PRINCE2 Foundation/Practitioner combi cursus. In vijf dagen werden de twee examens voorbereid en afgenomen. De verreweg sterkste deelnemer slaagde maar net voor het Foundation examen en zakte als enige voor het Practitioner examen. De verreweg sterkte deelnemer? Hoe is dit mogelijk?

Naar aanleiding van het BIT-advies heeft de minister van IenW de overeenkomst met de leverancier ontbonden.
Het BIT-advies roept diverse vragen op. Mijn analyse.

Afgaande op berichtgeving in o.a. Trouw staat het Bureau ICT-toetsing (BIT) op omvallen. Dit in 2015 opgerichte toetsingsbureau zou binnen het ministerie van BZK als “waakhond” moeten functioneren om ICT-projecten bij de overheid beter te beheersen. Nu blijkt dat diverse kopstukken zijn vertrokken, al dan niet na conflicten.

Staat het BIT op omvallen? Heeft het BIT eigenlijk wel zin? Zijn de ICT-projecten bij de overheid beter te beheersen? De problemen bij het BIT waren grotendeels te voorzien: de verkeerde problemen weren aangepakt binnen de verkeerde cultuur, de verkeerde organisatie en door de verkeerde personen.

Na jaren van problemen heeft de legendarische gitaarbouwer Gibson onlangs een nieuwe CEO aangesteld. In een interview maakte hij duidelijk hoe hij Gibson weer gezond gaat maken. Hoewel de YouTube video primair was bedoeld voor gitaar enthousiastelingen – daar ben ik er ook een van – kunnen lessen geleerd worden van James Curleigh. Het is een interessant interview voor wie wil weten hoe een bedrijf dat vrijwel failliet was (is?) kan worden getransformeerd.

Met risicomanagement!

Op 22 november 2018 werd door de Commissie BZK van het parlement een vervolgdebat gehouden over het mislukte project/programma BRP. Deze keer ging het specifiek over de aanbesteding van het project en de merkwaardige wijze waarop hiermee werd omgegaan.

Tweede Kamerlid Kees Verhoeven (D66) pleitte tijdens dit debat voor het opknippen van projecten in kleinere delen. Dit zou moeten leiden tot verbeterde beheerbaarheid.

Maar hoe knip je een project op? Door naar risico’s te kijken.

Voor de zoveelste keer komt een falend SAP-project in het nieuws. Deze keer heeft Lidl €500 miljoen in een zwart gat van een ERP-implementatie zien verdwijnen. Eerdere voorbeelden zijn talrijk en op deze site is eerder aandacht besteed aan een soortgelijk fiasco bij het ministerie van Defensie.

De reden voor de problemen met dit soort projecten wordt vaak gerelateerd aan SAP. Soms wordt spottend gesproken over Software Against People. Nu ben ik niet bekend met SAP-software en ik kan dan ook niet inschatten wat de kwaliteit is. Toch denk ik niet dat de oorzaak van de problemen gezocht kan worden in (het gebrek aan) kwaliteit van SAP-software. Er zijn namelijk talloze ICT-projecten die misschien minder grootschalig maar fundamenteel op dezelfde wijze falen, ICT-projecten die niets met SAP te maken hebben.

In 1984 publiceerde Eliyahu Goldratt (1947 – 2011) met medewerking van Jeff Cox een boek waarmee hij wereldwijd aandacht trok: The Goal (Het Doel). De million-seller is een van de bestverkochte managementboeken ooit geworden en heeft van Goldratt een bekende managementgoeroe gemaakt. Waarom is dit boek zo populair? Welke boodschappen zond Goldratt? En waarom is Het Doel nog ste ...

De IJzeren driehoek wordt breed gezien als het fundament van projectmanagement. Sturen op tijd, geld en kwaliteit geldt als een basisregel voor projectbeheersing. Er zijn verschillende varianten: bijvoorbeeld het Duivelskwadrant of het sturen op Product, tijd en geld zoals bij de overheid gebruikelijk is. Maar de verschillen zijn verwaarloosbaar.

Dit concept staat nauwelijks ter discussie en wordt alom zonder verdere overweging geaccepteerd. Maar is dit terecht? Is (een variant op) de IJzeren Driehoek altijd bruikbaar?

In 2017 besloot minister Plasterk om het programma oBRP voortijdig te beëindigen.

In deel 1 van deze serie beschreef ik aan de hand van het rapport “Niet te stoppen” waar het mis ging in dit programma. In dit deel gaat het om meer fundamentele oorzaken: de cultuur van de overheid, de manier van organiseren en hoe dit elke verandering en elk project/programma ernstig belemmert.

Na een unaniem aangenomen motie waarmee de Tweede Kamer inzicht verlangde naar informatie over aansturing en besluitvorming van operatie Basisregistratie Personen (oBRP), heeft staatssecretaris Knops (BZK) een commissie aangesteld. Deze commissie heeft een rapport geproduceerd met als titel “Niet te stoppen”.

Wat is de waarde van dit rapport? Hoe sterk zijn de adviezen? Zijn er dingen die de commissie wel beschreef maar niet (voldoende) benoemde?